ΣΠΥΡΟΣ ΜΑΚΡΗΣ,  Πολιτικό Σύστημα και Διεθνείς Σχέσεις. Η ελληνική περίπτωση μέσα από τη συγκριτική προοπτική ,  Πρόλογος Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος, Εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα 2007, σελ. 510

Ο ανά χείρας τόμος επεξεργάζεται διαφορετικές όψεις για το πολιτικό σύστημα, τη δηµοκρατία, την εξωτερική πολιτική και τις διεθνείς σχέσεις στον 21^ο αιώνα. Η σηµαντικότερη τοµή Συγκριτικής Πολιτικής Ανάλυσης και Διεθνών Σχέσεων τόσο πρίν, κυρίως όµως μετά το τέλος του Ψυχρού Πόλεµου, υπήρξε η διαπλοκή του πολιτικού συστήµατος, ιδίως ορισµένων του εκφάνσεων, όπως οι πολιτικο-στρατιωτικές σχέσεις, µε τη διαµόρφωση και την άσκηση της εξωτερικής πολιτικής και κατ’ επέκταση µε το ρόλο ενός κράτους στο διεθνές σύστηµα. Αν και η ελληνική περίπτωση (case study) αποτελεί σε µεγάλο βαθµό το συνεκτικό δεσµό του παρόντος βιβλίου σηµαντικό χώρο καταλαµβάνει η ανάλυση και η διεξοδική µελέτη των βασικών όρων και συνθηκών της µεταδιπολικής εποχής, µε κεντρικό θεωρητικό και εµπειρικό άξονα τη σχέση φιλελεύθερης δηµοκρατίας, εξωτερικής πολιτικής και διεθνούς συστήµατος. 

Ο πολιτικός φιλελευθερισµός και ο φιλελεύθερος διεθνισµός αποτελούν τους δύο βασικούς πυλώνες της µεταψυχροπολεµικής εποχής. Η οφθαλµοφανής νίκη της φιλελεύθερης δηµοκρατίας και η προώθηση του εκδηµοκρατισµού σε διακρατικό, διεθνές και κατά µείζονα λόγο διεθνικό επίπεδο διαµορφώνουν ένα κλίµα αισιοδοξίας για το µέλλον. Η ύφεση του στρατιωτικού επεµβατισµού, η άρθρωση της εξωτερικής πολιτικής γύρω από το καντιανό δόγµα της δηµοκρατικής ειρήνης και µία εκδοχή της παγκοσµιοποίησης της αγοράς η οποία δεν αναιρεί την τοπική πολιτισµική διάσταση και την ετερότητα αποτελούν τη lingua franca πολιτικών επιστηµόνων και διεθνολόγων στον 21^ο αιώνα. Η εµπέδωση ενός νέου τύπου ορθολογισµού, επικοινωνιακού και όχι εργαλειακού και λογιστικού, είναι µία µεγάλη κατάκτηση της Ανθρωπότητας µετά τη δίνη του Ψυχρού Πολέµου. Αυτό που νίκησε δεν είναι η ιδεολογική πόλωση, αλλά η εγγενής αν­θρωπολογική διάθεση του ατόµου για Πρόοδο και Ευηµερία. 

Υπ’ αυτήν την έννοια, η παρούσα µελέτη κινείται στο διευρυµένο εκ των πραγµάτων πλαίσιο της πρόσφατης συζήτησης για τη δηµοκρατία, την εξωτερική πολιτική και τις διεθνείς σχέσεις και επιχειρεί να δείξει µε ποιο τρόπο η µεθοδολογική µέθεξηΣυγκριτικής Πολιτικής Ανάλυσης και Διεθνούς Θεωρίας στο ευρύτερο πλαίσιο τηςδιεπιστηµονικής προσέγγισης των Κοινωνικών Επιστηµών µπορεί να αναζωογονήσει ριζικά και δηµιουργικά τον πολιτικό και διεθνολογικό προβληµατισµό στη νέα εποχή. Αν το κατορθώσει τότε θα έχει πετύχει κατά µεγάλο µέρος το στόχο της.